Van Monique kreeg ik het volgende artikel toegezonden, waarbij het een keer niet over de emigratie zelf gaat maar over de mensen die je achter laat:
Toen mijn zoon ruim 8 jaar geleden emigreerde naar Japan had ik mezelf voor genomen om meer te doen voor ‘achterblijvers”. De media stond en staat bol van emigratiesites, beurzen en allerlei programma op TV e.d. om de mensen vooral te stimuleren om uit Nederland te vertrekken.
Echter zijn het ook de achterblijvers van emigranten die in een vergeethoekje worden geduwd en onbewust mee in het leven van de emigranten gaat. Voor de emigrant is alles nieuw en de vele indrukken in een nieuw land, nieuwe familie, werk en cultuurverschillen overrompelen hun gedachten, dus tijd om na te denken over wie achterblijven is op dat moment onbewust niet aan de orde. Terwijl de achterblijver vaak de grootste moeite heeft om “los te laten” en meer tijd nodig heeft om te accepteren dat ze een ander doel voor ogen hadden. Niet iedereen kan daar goed mee omgaan, en wederzijds begrip is van groot belang. Houd contact en respect voor elkaar, maar vooral geef elkaar de tijd om te wennen aan de veranderingen.
De eerste jaren wist ik met mezelf geen raad, hoe moest ik de weg vinden toen mijn zoon na zijn backpack avontuur in Australië een Japanse vrouw leerde kennen. Hoe zag mijn toekomst eruit? Wat bleef er over van mijn dromen? Want mijn zoon wilde niet in Nederland blijven en trouwde in Kobe Japan, waar hij nu samen met zijn gezin een fijn leven heeft. Zijn vrouw en hij werken hard om de kinderen mooie kansen te geven op een toekomst. En ik…… ben zeer trots hoe mijn zoon zijn leven met een veel doorzettingsvermogen en liefde heeft staande gehouden in een ander land met andere culturen. Een Amsterdamse jongen die Japanse gewoontes heeft overgenomen.
En natuurlijk droomde ik net als iedere Oma van zandkastelen bouwen aan het Hollandse strand, en fijne dingen doen met mijn kleinkinderen. Die dromen zijn nu nog niet uitgekomen, maar ik voel me wel volwaardig Oma op afstand. Mijn jongste kleinzoon van 2 heb ik nog nooit vastgehouden, maar ik weet zeker dat dat moment eens zal komen. Hoelang en wanneer?
En ik zou ook liegen als ik zou zeggen, goh wat ben ik een tevreden mens! Want dit is nu niet het beeld wat ik zelf voor ogen had in mijn toekomst. En hoe lastig en eenzaam voel ik me bij veel familie verjaardagen waar trotse Oma’s wel hun verhalen doen over hun kleinkinderen. En hoe vaak vertellen ze dan niet wat ze elke week samen hebben gedaan. Vaak zonder rekening te houden met mijn gevoelens, want zij snappen niet wat ik doormaak, ook al kan ik het 1000 keer uitleggen. Ik loop er niet voor weg…. Maar merk wel dat het gemis me ook veel kwetsbaarder en emotioneler heeft gemaakt. Soms maakt het me boos, anderzijds is mijn contact met mijn kleinkinderen zo intens en vooral bijzonder.
Ik zorg dat ik een bijzondere Oma ben voor mijn kleinkinderen in Japan. Door samen via Skype liedjes te zingen, door foto’s te maken en door elke maand een leuke kinderkaart te sturen. Maar ook door met hun verjaardag bijzondere cadeautjes te kopen en deze dan via Skype uit te pakken. Verjaar kaarsen uitblazen via de PC hoe wonderlijk is dat wel niet. En zo probeer ik samen met mijn kleinkinderen een weg te vinden, maar ik ga kan er niet omheen dat het moeilijk blijft.
Okasan Moeder uit Holland
Door mijn website www.kidsoverzee.com dat mijn persoonlijke verhaal vertelt, tips, verhalen, media en een gastenboek leer ik de achterblijvers kennen, en hoe wonderlijk we delen als lotgenoten onze gevoelens, vinden troost en bieden troost. De andere website www.ikblijfachter.nl is in samenwerking met de Radio Nederland Wereldomroep waar ik nieuwkomers de kans wil geven hun verhaal te delen door middel van een interview.
Als moeder voel me onvoorwaardelijk verbonden met mijn zoon in Japan en heb inmiddels mijn boek Okasan Moeder uit Holland kunnen uitbrengen onder een uitgever die mensen de kans geeft een boek te kunnen publiceren. Mijn boek is dicht, mijn verhaal geschreven en het “loslaten” en accepteren heeft me ongelooflijk veel rijker gemaakt. Al het andere is gezegd, want ik ben ongevraagd mee geëmigreerd naar Japan, achterblijver tegen wil en dank…. Maar ik hoop in de toekomst vooral te leren van mijn kleinkinderen die als volwaardige personen mogen weten dat ik als hun Oma in Holland elke dag aan ze heeft gedacht met veel trots en respect voor hun vader. Want vertrekken en je losmaken van je wortels is vaak onderschat moeilijk, dus iedereen die deze keus maakt of gaat maken………vergeet niet te denken aan degene die je achterlaat maar volg vooral je hart.
Om het boek te bestellen kan u terecht bij:
